ჩემი წარმომავლობის ამბავი, ლენარდ რიდისთვის მოთხრობილი
ლენარდ ედვარდ რიდი
მე ვარ ფანქარი. ჩვეულებრივი ხის ფანქარი ვარ გრაფიტის გულით, რომელიც ყველა ბიჭმა და გოგონამ იცის და – მოზრდილმაც, ვისაც წერა და კითხვა შეუძლია.
წერა არის ჩემი ხელობაც და მოწოდებაც, სხვას არაფერს ვაკეთებ.
მკითხავ, ალბათ, საგვარეულო წიგნის აღწერა რად განვიზრახე. ჯერ ერთი, ჩემი ამბავი საინტერესოა. მეორეც, რაღაც საიდუმლოს ვინახავ. ეს საიდუმლო უფრო ამოუცნობია, ვიდრე ხე ან მზის ჩასვლა ან თუნდაც წყვდიადში მანათობელი ელვა. მაგრამ ყველას, ვინც ხელი მომკიდა, ჰგონია, რომ უთვისტომო, უტყვი საგანი ვარ, მხოლოდ მათ დანამატად ვვარგივარ და თავად არაფერი მაქვს სათქმელი. ასეთი ქედმაღლური დამოკიდებულება დამამცირებელია და გულს მტკენს. ადამიანი ჩადის შეცდომას, რომელიც თვით კაცობრიობის არსებობას უქმნის საფრთხეს. გაიხსენე, რა თქვა ბრძენმა ჩესთერთონმა: „ჩვენ გაოცების მოლოდინში ვიღუპებით, მაშინ, როდესაც საოცრებები მრავლადაა“[1].
ხმაური და ვუვუზელა 