გზა მონასტრისკენ

ერთხელ, როცა კომპარტიის მერამდენეღაც ყრილობა მიდიოდა, ნოდარ დუმბაძე იმ დროს ნაინფარქტალი იწვა და “მოამბეში” მოუკრავს ყური – “მივბაძოთ ამხანაგ ჩერნენკოსო!” ჰოდა, ჩაიბურდღუნა თურმე:

– ამხანაგო, ენას ძლივს ვაბრუნებ, ფეხს ძლივს ვადგამ, აღარაფრის თავი მაქვს და სხვა კიდევ რითი მივბაძოო…

ამხანაგო, ფასები ისე იზრდება, რომ საჭმელს ვერ ვჭამთ, სასმელს ვერ ვსვამთ და არც სხვა რამის ფული დაგვრჩა და კიდევ ტაძარი და მონასტერი გვინდა?

იქ ვართ უკვე.

Creative Commons License © Lord Vader*The Sound and The Vuvuzela. საავტორო უფლებები დაცულია. ნამუშევრის კოპირება, ციტირება და გამოქვეყნება დაშვებულია მხოლოდ ავტორისა და წყაროს (პოსტზე ლინკის) მითითებითა და ნებართვით. This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 Unported License.

გულდამწვარნი ბრიტანეთს დავტირით…

ჩემო თვალნათელო, ჩემო სანატრელო,
ოდესმე დიდი ყოფილხარ ბრიტანეთო…

როდესაც ცუდი ამბავი გაქვს სათქმელი, ნელ-ნელა, შემოვლით შეაპარე ადამიანს, ერთბაშად ნუ მიახლი, გულს ნუ დაუხეთქავო – ასე მასწავლიდა ბაბუაჩემი, ცხონებული ნიკიფორე. აბა ამ რუსთავი ორმა რა ქნა იმ დღეს – ჯერ ხეირიანი გამარჯვებაც არ ჰქონდათ ნათქვამი, რომ დამეძგერნენ და ცხარე ცრემლით მატირეს დიდი ბრიტანეთი… თუმცა, რაღაის დიდი – დიდი კი არა, სულ მთლად დაჩამიჩებულა და დაბეჩავებულა საბრალო.

არა, ანგლოფილი არასდროს ვყოფილვარ, უფრო – პირიქით – ასე მგონია, ოთხი მუშკეტერი სენ ჟერვეს ციხე-სიმაგრეს რომ იცავდა, მათ მიერ ინგლისელ ჯარისკაცთა თავებზე დაცლილ მუშკეტთა ტყვიებიდან, რამდენიმე ჩემიც იყო… მაგრამ ახლა, ასე მოუმზადებელზე რომ მოგახლიან კახურად: გაძვირებულა საწვავი, ტრანსპორტი და საკვები – ბრიტანეთი ინფლაციას ვერ უმკლავდება, ლონდონში საკვებ პროდუქტზე ფასები ისე სწრაფად იზრდება, რომ გამყიდვლები საფასართა გამოცვლას ვერ ასწრებენ და ქვეყნის ხვალინდელ დღეზე პროგნოზს ეკონომისტები კი არა, ნამუსიანი ბუკმეკერიც ვეღარ აკეთებს-ო – სულ რომ ქვა გეგდოს, ქვა გულის ადგილას, ისიც კი დაგეწვება ადამიანს. Continue reading “გულდამწვარნი ბრიტანეთს დავტირით…”

კაცი, რომელმაც ჰოლივუდი გააუპატიურა

კარგა ხანია, ცოტნე ბაკურიაზე არაფერი მსმენოდა.

არადა, მახსოვს დრო, ეს ადამიანი მთელ ქართულ პოლიტიკას რომ აზანზარებდა.

ვაჰ, დრონი, დრონი…

ჰოდა, იმას ვამბობდი,  ცოტნე ბაკურიას შესახებ არაფერი მსმენოდა-თქო, ან სად უნდა გამეგო, როდესაც Gossip News-ს მე არ ვკითხულობ, E! Online-ს არ ვუყურებ და ლოს ანჯელესის Central Avenue-ზე არ დავსეირნობ, ცოტნე ბაკურია კი, თურმე, რა ხანია უკვე დიდ პოლიტიკას ჩამოშორდა და პირდაპირ ჰოლივუდში დურთა თავი.

OMG!- უნდა შევძახო ახლა. როგორ? საიდან?

როგორ და:

ეს შემთხვევით მოხდა. რამდენიმე ამერიკული ორგანიზაციის წევრი გახლდით და ერთხელ “მკერდის კიბოთი დაავადებულთა ასოციაციის” კონფერენციას დავესწარი.…მოხდა ისე, რომ გვერდიგვერდ აღმოვჩნდით მე და კევინ კოსტნერი… გამოველაპარაკეთ ერთმანეთს, მერე მან ლოს-ანჯელესში მიმიპატიჟა.
ცოტნე ბაკურია. ინტერვიუ კვირის პალიტრას Continue reading “კაცი, რომელმაც ჰოლივუდი გააუპატიურა”

დიადი რუსი ჯუჯა

პეტრა პროხაზკოვა

ეს რა ძნელი საქმე ყოფილა, მუდამ პირველი და ყველაზე უკეთესი იყო.

აი, ხრუშჩოვის დროს საბჭოთა კავშირმა 100 მილიონი ტროტილის ძალის ბომბი შექმნა. რუსებამდე ეს ვერვინ მოახერხა. ბომბი 1,6 ათასი კვადრატული მეტრი ფართობის უზარმაზარ პარაშუტს გამოაბეს და თვითმფრინავიდან გადმოაგდეს. მანამდე ასეთი რამ თავშიაც კი არვის მოსვლია. ხუმრობა ხომ არაა – ამ პარაშუტიდან 12 მილიონი ქალის წინდა შეიკერებოდა.

ევროპაში ყველაზე მაღალი ცათამბჯენიც მოსკოვში უნდა აშენებულიყო, თუმცა კრიზისმა ის რამდენიმე სართულით ჩამოადაბლა. მაგიერ, რუსებს მსოფლიოში ყველაზე დიდი კოსმოსური ხომალდი – „ბურანი“ ჰქონდათ, მართალია ის მხოლოდ ერთხელ აიჭრა ზეცაში, მაგრამ, რა ვუყოთ მერე. Continue reading “დიადი რუსი ჯუჯა”