ყრუთა დუმილი

როდესაც ბატონი გოგი თოფაძე სხვადასხვა უმცირესობებს მწვალებლებსა და ავადმყოფებს უძახდა, ბატონი ლევან ბერძენიშვილი დუმდა.

როდესაც ბატონი გოგი თოფაძე რუსთავი 2-ის გაქრობას აანონსებდა , ბატონი ლევან ბერძენიშვილი დუმდა.

როდესაც ბატონი გოგი თოფაძე ჟურნალისტებს ციხეში მოხვედრას უწინასწარმეტყველებდა, ბატონი ლევან ბერძენიშვილი დუმდა.

როდესაც ბატონი გოგი თოფაძე არასამთავრობო სექტორს ძირგამომთხრელ საქმიანობაში ამხელდა, ბატონი ლევან ბერძენიშვილი დუმდა.

როდესაც ბატონი გოგი თოფაძე სტალინის ფოტოზე ლოცვისკენ მოგვიწოდებდა, ბატონი ლევან ბერძენიშვილი დუმდა.

როდესაც ბატონი გოგი თოფაძე ნატოს დამაქცევარ ბლოკს უძახდა, ბატონი ლევან ბერძენიშვილი დუმდა.

როდესაც ბატონი გოგი თოფაძე ევრაზიულ კავშირში გაწევრიანებისკენ მოგვიწოდებდა, ბატონი ლევან ბერძენიშვილი დუმდა.

იმპერატორის მატრიცა

პრემიერ-მინისტრ ირაკლი ღარიბაშვილის “საოცრად წასვლამ” ქართველ თუ საზღვარგარეთელ ექსპერტთა შორის დიდი მითქმა-მოთქმა გამოიწვია. რა ვერსია აღარ მოვისმინეთ – ყველაზე ბანალურიდან ყველაზე ეგზოტიკურამდე, მაგრამ ამ მოვლენის ჭეშმარიტ არსსა და მნიშვნელობას, სამწუხაროდ, ვერვინ ჩაწვდა. სინამდვილეში, პრემიერის გადადგომა იყო “წმინდა აქტი” – გადადგომა გადადგომისთვის, ნაბიჯი, რომელიც საქართველოში ახალ პოლიტიკურ ტრადიციას ამკვიდრებს. სწორედ ამის განმარტება მოუხდა ბატონ ბიძინა ივანიშვილს წლის შემაჯამებელ ინტერვიუში, რაკი, გავიმეორებ, სხვა ვერვინ მოახერხა ამ ტრანსცენდენტული ნაბიჯის სიღრმისეული ახსნა:

ის დაიხარჯა ბოლომდე, იმოღვაწა და თავის წარმატების ზენიტში მოახერხა და დატოვა ხელისუფლება. დატოვა მხოლოდ იმისთვის, რომ დაეტოვებინა. ოპონენტებმა და მედიის დიდმა ნაწილმა ეს უყურადღებოდ დატოვა. მაგრამ მთავარი დედა აზრი და აზრი იყო მხოლოდ წასვლა და წასვლა წასვლისათვის და სწორედ რომ წარმატებული პრემიერი წავიდა.

განაცხადა ბატონმა ბიძინამ GDS-ის ეთერში.

რა თქმა უნდა, ეს ტრადიცია სათავეს თავად ბატონი ბიძინას გადადგომიდან იღებს.

ის წავიდა თავისი წარმატების პიკზე, წარმატებების ზენიტში დატოვა მან ხელისუფლება, ისევე როგორც მე.

(ქ)ოცნებათა სასაფლაო

ცოტას თუ ეპარება ეჭვი იმაში, რომ კომპანია “იუკოსი” მართლაც მალავდა შემოსავლებს, მაგრამ ცივილიზებულ სამყაროში არც იმაში ეპარება ეჭვი ვინმეს, რომ ხოდორკოვსკის წინააღმდეგ აღძრული საქმე და სასამართლოს განაჩენი იყო შერჩევითი სამართლის ქრესტომათიული ნიმუში და პუტინის პირად შურისძიებას წარმოადგენდა (რაც ჰააგისა და სტრასბურგის ბოლო განაჩენებმაც დაადასტურა სულ ახლახანს).

იულია ტიმოშენკო, დიდი ალბათობით, მართლაც მონაწილეობდა კორუფციულ გარიგებებში, მაგრამ დასავლეთი ერთ პოზიციაზე დგას, როდესაც საქმე “ტიმოშენკოს საქმეს” ეხება – უკრაინის ყოფილი პრემიერი იმჟამინდელი პრეზიდენტის, იანუკოვიჩის მიერ ორგანიზებული პოლიტიკური პროცესის მსხვერპლი გახდა.

სააკაშვილის #9წლიანი მმართველობის განმავლობაში ცოტა რამ არ დაგროვილა ისეთი, რის გამოც ყოფილი პრეზიდენტის დადანაშაულება შეიძლება, მაგრამ მის წინააღდეგ აღძრული საქმე საქართველოს პირველი მოქალაქის მიერ შეკვეთილი ვენდეტაა და სხვა არაფერი.

სიცილიელები, რომლებიც სამართლიანად მიიჩნევიან ვენდეტის დიდოსტატებად, ამბობენ, შურისძიება ის კერძია, ცივად რომ უნდა მიირთვაო, მაგრამ ყველა ქმედებას უნდა ჰქონდეს რაღაც მიზანი. სააკაშვილი არ არის ოლიგარქი, სხვა ქართველი ოლიგარქების დარაზმვა და რეჟიმის დესტაბილიზაცია რომ შეეძლოს. ის არც ტიმოშენკოა და არ აპირებს შიდა საარჩევნო პროცესებში აქტიურად ჩაბმას როგორც კანდიდატი. ერთადერთი რაც მას აქვს, პრო-დასავლელი რეფორმატორის იმიჯი და ის პოლიტიკური კაპიტალია, რომელიც დღეს საქართველოს გარეთ უფრო დაფასებულია, ვიდრე ქვეყნის შიგნით. ახლა მნიშვნელობა არ აქვს, რა რეალობაზე დგას ეს იმიჯი და რამდენად დიდია საქართველოს ექს-პრეზიდენტის საგარეო პოლიტიკური კაპიტალი, მთავარი ისაა, რომ მის წინააღმდეგ ქვეყნის შიგნით დაწყებული სამართლებრივი დევნა, ამ კაპიტალს მხოლოდ გაზრდის და იმიჯს კი მხოლოდ გააკეთილშობილებს. ის, ვისი იმიჯიც დაზარალდება, არის საქართველო, სადაც, ევროკავშირის ელჩ ფილიპ დიმიტროვს თუ ვენდობით, რაღაც ყარს, მაგრამ ჩვენ ჯიუტად ვერ ვამჩნევთ.

ირაკლი ულუ და გიორგი ნარინი

შეხვდებით თუ არა საქართველოს პრეზიდენტს, გიორგი მარგველაშვილს? – ჰკითხეს ჟურნალისტებმა რუსეთის პრეზიდენტს.

“თუ მოისურვებს, რატომაც არა”, – გული მოულბა პუტინს.

სიტყვა დამთავრებულიც არა ჰქონდა, რომ საქართველოს პრემიერ-მინისტრი, ირაკლი ღარიბაშვილი შეეხმიანა: “მე ვადასტურებ, რომ ეს მზაობა მაქვს-ო” – განაცხადა “მაესტროს” ეთერში.

ჩამოწვა უხერხული დუმილი.

ბოლოს, ისევ საქართველოს ენერგეტიკის მინისტრმა მოჰფინა საქმეს ნათელი: ადექით თქვენც და ორივენი შეხვდითო.

***

ძალადობა ცუდია, მაგრამ…

ფეისბუქზე რომ ვიყო, ამ სტატუსს აუცილებლად დავალაიქ-დავაშეარებდი. რაკი ფეისბუქისგან ვისვენებ, ბლოგზე გადავპოსტავ.

Red Alert: რუსები მოდიან!

დავოსის ეკონომიკური ფორუმის ფარგლებში საქართველოს პრემიერ-მინისტრი ბიძინა ივანიშვილი “რუსულ საუზმეს” დაესწრო და რუს ბიზნესმენებს საქართველოში ინვესტიციების ჩადებისკენ მოუწოდა. როგორც მედიიდან შევიტყვეთ, სხვათა გარდა ის ესაუბრა ბატონ ჩუბაისს, “ლუკოილისა” და “რუსჰიდროს” ხელმძღვანელებს.

ქართული დელეგაციის წევრებმა, ეკონომიკის მინისტრმა, გიორგი კვირიკაშვილმა და საქართველოს ეროვნული საინვესტიციო სააგენტოს დირექტორმა, გიორგი პერტაიამ განსაკუთრებულად აღნიშნეს რუსული ინვესტიციების მნიშვნელობა. კერძოდ, ბატონმა კვირიკაშვილმა განაცხადა, რომ რუსულ კომპანიებთან ურთიერთობის განახლება აუცილებელია, ეს სასარგებლოა საქართველოს ეკონომიკისთვის, იმისათვის, რომ შეიქმნას დასაქმება ჩვენს ქვეყანაში. ბატონ პერტაიას ცნობით კი საინვესტიციო სააგენტო თბილისში ბიზნეს ფორუმს გამართავს, სადაც რუსულ კომპანიებს მოიწვევენ და ამ ფორუმში რუსული კომპანიების „სერიოზული გადაწყვეტილების მიმღები პირები“ მიიღებენ მონაწილეობას.

ძალიანაც კარგი. ვესპასიანესი არ იყოს, ფულს სუნი არ აქვს, მეტადრე, ისეთი ღარიბი ქვეყნისთვის, როგორიც ჩვენი ქვეყანაა და იმ ეკონომიკური კრიზისის ფონზე, რომელმაც ევროპას დარია ხელი. მთავარი ისაა, ინვესტორი ქართული კანონმდებლობის ჩარჩოებში მოექცეს, რომ ეკონომიკური ბერკეტების ქვეყნის საზიანოდ გამოყენების საშუალება არ ჰქონდეს.

კოაბიტაცია ნოვგოროდულად

ჩვენ, ქართველებს, ფეხბურთსა და პოლიტიკაზე კამათი რომ გვიყვარს, არ ახალია. მეც მიკამათია. ჩემს მეგობრებთან, რომელთაგან უმრავლესი საპარლამენტო რესპუბლიკის მომხრეა და ზოგიც – საპრეზიდენტოსი, ხმის ჩახლეჩამდე მიკამათია შერეული მოდელის უპირატესობებზე. იმაზე, საფრანგეთში რომაა, როდესაც პრეზიდენტს საყოველთაო, პირდაპირი არჩევნების გზით ირჩევენ და თავისი უფლება-მოვალეობები აქვს, მაგრამ დიდი უფლებები აქვს პარლამენტსაც, რომელიც ხმათა უმრავლესობით ქმნის მთავრობას და მინისტრები პრემიერიანა, შეიძლება, სულაც არ იყვნენ პრეზიდენტის პოლიტიკური გუნდის წევრები. იურისტი არ ვარ, არც ფიზიკოს-კონსტიტუციონალისტი, ამიტომ არგუმენტებიც უფრო ემოციური მომყავდა და, ჩემის მოკლე ჭკუით, ლოგიკური – ვუმტკიცებდი, როდესაც, ვთქვათ, ორ წელიწადში ერთხელ ამომრჩევლებს გვექნება საშუალება ავირჩიოთ უმაღლესი მმართველობითი ინსტიტუცია (პრეზიდენტი იქნება თუ პარლამენტი – მინისტრთა კაბინეტი) ეს საშუალებას მოგვცემს, ქვეყნის კურსის კორექტირება მოვახდინოთ-მეთქი… არ მოგვწონს პრეზიდენტის პოლიტიკა?  საპარლამენტო არჩევნებზე მივდივართ და ხმას ვაძლევთ ოპოზიციას, თუ ვხედავთ, რომ პრემიერი შეცდომას შეცდომაზე უშვებს, საპრეზიდენტო არჩევნებზე ოპონენტი პარტიის კანდიდატურას ვუჭერთ მხარს – ასე, ორ წელიწადში ერთხელ, საშუალება გვაქვს, სიგნალი გავუგზავნოთ ხელისუფლებას, ქვეყნის შიდა თუ საგარეო პოლიტიკის კორექტირება მოვახდინოთ და პატარა ორთქლიც გამოვუშვათ, რომ პროტესტმა ქუჩებში არ გადაინაცვლოს… თან, ორი ძლიერი სახელისუფლო ცენტრი ერთმანეთს გააწონასწორებს და ავტორიტარიზმის რისკიც შემცირდება. ასე მეგონა.

ახლა უნდა ვაღიარო, რომ ვცდებოდი, მეგობრებო, ვისაც გეკამათებოდით, თქვენ კი მართლები იყავით.

არ ვყოფილვართ ჩვენ ფრანგებივით კოაბიტაციის ხალხი (ეს სტყვაც კი შეცდომით დავიმახსოვრეთ და, ჯიუტად, კო-ჰ-აბიტაციას გაიძახის ყველა, ჟურნალისტი თუ პოლიტიკოსი). ჩვენ რუსებივით ნოვგოროდელი ხალხი ვყოფილვართ – ნოვგოროდში კი როგორ იყო – ორი მხარე ხიდზე ხვდებოდა ერთმანეთს, უბაგუნებდა და ყრიდა აქეთ-იქეთ მდინარეში, ვინც ხიდზე დარჩებოდა, გამარჯვებულიც ის იყო და თავისას მიერეკებოდა, მომავალ დაბაგუნებამდე.

ჰოდა, გავიდეთ აგერ მშვიდობის ხიდზე (სანამ დაგვინგრევია).

ბიძინა და პეტენი

1.

იყო ასეთი კაცი სახელად ანრი ფილიპ პეტენი, ფრანგი მარშალი, პირველი მსოფლიო ომის გმირი, რიცხოვნობით სამჯერ აღმატებული გერმანიის არმია რომ დაამარცხა ვერდენის ბრძოლაში და ამით პარიზი ოკუპაციისგან, სამშობლო კი კაპიტულაციისგან იხსნა… პეტენი, მეორე მსოფლიო ომის დროს ნაცისტებს რომ დანებდა, აქაოდა, ჩათრევას ჩაყოლა სჯობსო, კოლაბორაციონიზმის გზას დაადგა, ოკუპანტთან ბრძოლაზე ხელი აიღო და პროჰიტლერული ვიშის მთავრობის პრემიერ-მინისტრობა არჩია.

პეტენის მომხრეები ასე ამბობდნენ – რის მოღალატე და კოლაბორაციონისტი, საფრანგეთის არმიას რომ წინ უძღოდა, მაშინ თუ პატრიოტი იყო, ახლა გახდა კოლაბორაციონისტიო? დე გოლი არ იყო, პეტენის გვერდით რომ იბრძოდა და თავის ვაჟს მარშლის საპატივცემულოდ ფილიპი დაარქვაო? მაშინ ხომ კარგი კაცი იყო პეტენიო… ალბათ, ასე ამბობდნენ პეტენის მომხრენი.

არადა, მართლა ასე მოხდა. ორი ათეული წლის წინ პეტენი საფრანგეთის გმირი იყო და მზად იყო სიცოცხლე მისი თავისუფლებისთვის შეეწირა, ორი ათეული წლის შემდეგ, რა ეშმაკით არ ვიცი, მაგრამ კოლაბორაციონისტი და მოღალატე გახდა. სამხედრო დამნაშავე.

კიდევ იყო ერთი სხვა კაცი, გვარად ესკობარი. არც პეტენივით გმირი იყო, არც სამშობლოსთვის იბრძოდა იარაღით ხელში, სამაგიეროდ, დიდი ქველმოქმედი გახლდათ, მის მშობლიურ მედელინის მხარეში რას აღარ აკეთებდა – სკოლებს არემონტებდა, საავადმყოფოებს, ეკლესიებს აშენებდა, ყველა გაჭირვებულს ეხმარებოდა, ზოგს – ფულით, ზოგს – მედიკამენტებით, ზოგს საქმე გამოუნახა, ზოგს შვილის განათლება დაუფინანსა… 40-მილიარდიანი ქონების პატრონი იყო და 2 მილიარდი ხალხს მოახმარა. არჩევნებში რომ მიეღო მონაწილეობა, უთუოდ გაიმარჯვებდა, ისე უყვარდა ყველას. მაგრამ ვინ აცალა – სტაცეს ხელი და ოთხ კედელში გამოკეტეს. ნარკომოვაჭრე ხარო. ეკლესიებს რომ აშენებდა და სკოლებს მაშინ ხომ კარგი კაცი იყოო? – ამბობდნენ მედელინში. ახლა გახდა ყაჩაღი და მაფიოზიო?

რას გაუგებ ამ ცხოვრებას, მაგრამ ეგეთები გვინახავს?

მადლობა სამოქალაქო რეესტრის სააგენტოს!

საქართველოს მოქალაქეობის არმქონე პირს ეზღუდება პოლიტიკურ პროცესებში უშუალო მონაწილეობის, პარტიის შექმნისა და არჩევნებში კენჭის ყრის უფლება.

“უპასპორტო მილიარდერი” ბიძინა ივანიშვილი ვერ ამოიყენებს გვერდით ქეთი დოლიძეს, რობერტ სტურუასა და გურანდა გაბუნიას და ვერ დააფუძნებს პოლიტიკურ მოძრაობას. ვერ გახდება პრემიერ-მინისტრი და ვერ ჩაყრის სოფლის მეურნეობის ძირგავარდნილ ქვევრში მილიარდს ან ორს. ვერ აირჩევენ პარლამენტის თავმჯდომარედ და ვერ მიიღებს კანონს ახალი რეგულატორების შემოღების შესახებ. ვერ დააწესებს ფასებზე კონტროლს. ვერ შემოიღებს მაღალ საბაჟო გადასახადებს ეროვნული მრეწველობის “დასაცავად”. ვერ ჩაიდენს ათასგვარ პოპულისტურ და კონტრპროდუქტიულ უაზრობას, რაც, საბოლოო ჯამში, მას დააკარგვინებს პოპულარობასაც და, ეგებ, ქონების ნაწილსაც. არ გაიხდის თავს სალანძღავად და ქველმოქმედი კაცის სახელი დარჩება. ამიტომ მან უნდა თქვას: მადლობა სამოქალაქო რეესტრის სააგენტოს, პასპორტის ჩამორთმევისთვის.